Postępowanie diagnostyczne pedagoga:
-obserwacja ucznia
-analiza jego wytworów
-zastosowanie wybranych narzędzi pracy
-wywiad z rodzicami, innymi specjalistami
-charakterystyka opisowa potrzeb rozwojowych, możliwości psychofizycznych ucznia oraz jego zainteresowań i uzdolnień.
-w przypadku konieczności zlecenie konsultacji i interwencji specjalistycznych
-podjęcie decyzji co do dalszych działań wobec dziecka.
Funkcje gier edukacyjnych w terapii pedagogicznej:
*MOTYWACYJNA– stanowi atrakcyjne tło psychologiczne nauczania. Jest to szczególnie pomocne młodym uczniom posiadających większy stopień emocjonalnej identyfikacji z grami niż z edukacją.
*STYMULUJĄCA– może imitować doświadczenie i dostarczyć wielu umiejętności w kontekście praktycznym, nawet jeśli stworzenie takiego kontekstu w rzeczywistości byłoby to niebezpieczne lub skomplikowane np. w przypadku gier strategicznych)
*UŁATWIAJĄCA zoperacjonalizowanie pewnych struktur teoretycznych, przykładowo matematycznych algorytmów, dzięki intuicyjnym środkom strategii pochodzącej z gier.
Jedną z lepszych form pracy z dzieckiem jest gra edukacyjna.
Dziecko uczy się poprzez zabawę i poszukuje ciekawych dróg do osiągania celów, stąd pojawiająca się konieczność dopasowania różnorodnych metod, technik, narzędzi i form do specyficznych dysfunkcji bądź niepełnosprawności wychowanka. Jedne z nich będą bowiem usprawniały zaburzone funkcje inne zaś wspomagały i rozwijały działanie kompensacyjne. Odpowiednio dobrana gra edukacyjna jest w stanie zastąpić żmudne i niestety często nudne powtarzanie czynności, włączając dziecięcą motywację opartą na zainteresowaniu czy fascynacji zabawą.
Jakie są mechanizmy gier dydaktycznych ?
Pierwszym sposobem, w jaki gra edukacyjna w rzeczy samej edukuje, jest pokazanie dziecku- przy użyciu standardowej metody prób i błędów- iż brak pewnych umiejętności może mieć negatywne konsekwencje, natomiast posiadanie ich zwiększa prawdopodobieństwo powodzenia.
Według drugiego mechanizmu uczenia się, gracz pracuje nad doskonaleniem umiejętności, jakie prowadziły do pożądanego rezultatu już przy realizacji pierwszego. Dzieje się to przez powtarzanie procesu uzyskiwania nagród i kar dopóty, dopóki nie zostanie osiągnięty optymalny rezultat.
Mechanizm trzeci ma zastosowanie tylko w najlepszych przypadkach uczenia przez gry o wartości edukacyjnej. Pozwala on graczom na wykroczenie poza zaspokajanie potrzeb edukacyjnych, jakie były wykryte przez pierwszy mechanizm. Rozpoczynając od najprostszych, łatwo zrozumiałych form zadania, gracze mogą przejść stopniowo do bardziej złożonych poziomów gry.
Gry, bo o nich tu mowa mogą być doskonałym narzędziem terapeutycznym, również stosowanym w psychoterapii u psychologów dziecięcych . Właściwie dobrane do zamierzonego celu będą wspierały założony plan, ale przypadkowo użyte mogą służyć jedynie marnowaniu czasu i rozpraszaniu wychowanka. Ich znacząca różnorodność daje wielorakie możliwości doświadczania edukacyjnych i społecznych ról pod opieką terapeuty.
Dominika Podgórska – pedagog specjalny, prowadziła terapie pedagogiczną Małopolski Ośrodek Psychoterapii SYNAPSA Kraków.